Wie (ik dus) zijn auto van Nederland naar Zuid-Portugal rijdt, doet daar minimaal drie dagen over. Drie dagen overgeleverd aan de oplettendheid van medeweggebruikers maken duidelijk dat de chauffeurs in België, Frankrijk, Spanje en Portugal zo goed als allemaal te vertrouwen zijn.
Met name de vrachtwagenchauffeurs doen je beseffen dat samenwerking op de weg het uitgangspunt voor overleving is. Ze wachten geduldig voordat ze de linker van de twee rijstroken bezetten om een langzamer collega in te halen. Ze houden strak hun rechterbaan aan als snellere wagens de lange smalle strook tussen hen en de betonnen vangrail links doorgaan.
De achteruitkijkspiegel toont heel soms een automobilist die zijn handen in ergernis heft, afremt en wild gebaart ‘aan de kant’. En dat terwijl hij kan weten dat er echt geen ruimte is, dat vele automobilisten hetzelfde willen, maar wijselijk wachten op meer ruimte. Zonder ophef. Hulde aan de vrachtwagenchauffeurs, ridders van de weg.
Hulde voor hun geduld en inzicht. Dankzij hen snappen we (ik dus): samenwerking is de enige weg, vertrouwen is de basis voor die samenwerking, en vertrouwen komt veel, veel meer voor dan we wel eens denken als we in een bedachtzame bui zijn.
Mooi om te lezen dat samenwerking de mens zo ver en veilig kan brengen tussen deze moordmachines. Wij kunnen veel, maar niet alles, wat we soms weleens vergeten. Redelijk communiceren met argumenten zal deze tijd veel van ons vragen en we zullen zien waar het heen gaat, want we leren steeds bij. Misschien gaat er stukje vertrouwen na de oorlog niet weg.
Mooi Albert, jouw ode aan de vrachtwagenchauffeurs en aan het vertrouwen als basis in het leven…