Het waaide hard. Vanuit de keuken keek ik naar de zwiepende takken aan de bomen in onze tuin. De regen kwam met bakken uit de lucht. Code Geel was in de media afgekondigd als de waarschuwing voor een mogelijke catastrofe. In de tuin vormden zich door de regen op de laaggelegen delen plassen water. In de keuken maakte ik het fornuis, de oven, het aanrecht en vaatwasser schoon. De filters in de vaatwasser waren zo goed als dichtgeslibd met vet en resten van eten. Met tegenzin peuterde en spoelde ik de viezigheid uit de filters. En was opgelucht toen ik ze er weer schoon op hun plaats zette. Om te genieten van het gevoel dat dit klusje geklaard was ging ik op de keukenstoel (een Rietveld zig-zag-stoel) zitten.
Stelde me voor hoeveel voedsel de voorgaande jaren de keuken gebruikt is. De berg brood, aardappelen, rijst, bloemkolen, paksoi, melk, water en met mate stukjes van dode dieren. In mijn verbeelding zag ik de hele keuken ermee gevuld. In het verlengde daarvan stelde ik me de omvang van ons afval voor dat na het eten en verteren via ons lichaam en de wc het riool bereikt.
Ah wat een rijkdom…