Ergens achteraf in Le Marche raken we met de auto achter een stel snelle brommers met jongelui, met dáárvoor een wit 45-kilometer-auto’tje, met een scooter op sleeptouw. Inhalen is niet raadzaam, ook al laten de onderbroken strepen middenin het zo nu en dan toe. De weg is lang, heuvelachtig en bochtig hier in het boerenland.
Achter ons verzamelt zich een rij Italiaanse auto’s in de avondzon. Opvallend is de rust van de groeiende rij auto’s die zich achter ons geduldig verzamelt. Waar deze bestuurders meestal snel de wegruimte pakken, laten zij de jeugd hun gang gaan. Want, weten zij, voor deze jongelui is de weg hun enige verbinding.
De weg is hier niet voor de snelste, maar voor wie deze het meest nodig heeft. Dat zie je hier zo duidelijk terug als je goed kijkt. Bestuurders stoppen waar een voetganger zou willen oversteken, ook als er geen zebrapad is.
Men gunt hier de weg aan hen die er van oudsher het meeste recht op hebben: voetgangers, wandelaars, fietsers en langzame boerencombinaties. Zonder morren.