Het onderwerp voor deze tekst diende zich als onafwendbaar aan. Het gaat over mijn lichaam waarin ik meer dan zeventig jaar woon, gebruik van maak en met me meesleep. Waar ik iedere dag mee op sta, dat voedsel nodig heeft en dat na verteren ook weer netjes afgevoerd kan worden. Dat lichaam dat na een dag leven in slaap gaat, een ervaring van tijdelijk intense afwezigheid, en dan niet aanspreekbaar is. Soms levend met een droom die onaanraakbaar volop in het leven lijkt te staan. En veelal fragmenten van herinneringen nalaat.
Mijn lichaam dat na het ontwaken uit deze toestand weer in de ‘actiemodus’ staat. En mij in staat stelt om bewust en zelfsturend mijn leven zin en betekenis te geven. Dat opgenomen is in een fijnmazig uitdijend en krimpend netwerk. Mijn persoonlijk lichaam dat een beperkte houdbaarheid heeft en waarvan ik het grootste deel van de jaren verbruikt heb.
Het verval van mijn lichaam is al lang een feit en verloopt in stadia die tot op heden door kleine ongelukken en bezoeken aan artsen en ziekenhuizen gemarkeerd wordt. Ik kan en wil over mijn verval niet luchtig of zwaar doen. Hoewel… Nu voelt mijn lichaam aan dat het onsterfelijk is tot het tegendeel bewezen is.