Ondanks de huidige oorlogen, toekomstige milieurampen, bestaansonzekerheid van de minima en ander onbehagen – waarover ik met passie en nuance zou kunnen schrijven – heb ik op een zondagochtend meer dan tachtig bloembollen in de tuin gepoot. Eigenlijk begraven onder een tien centimeter laagje zand. Op basis van een globaal verdeelplan tussen de tuin en de bloempotten. Vanuit het diepe verlangen om op enig moment in de tuin tulpen, narcissen en sneeuwklokjes te zien groeien en bloeien. Een ingesleten verlangen, want ik weet uit ervaring wat de uitkomst zal zijn. Toch moest ik het doen. Niets heeft me kunnen weerhouden.
Het wroeten in de grond verbond me letterlijk met de aarde. Confronteerde me met de structuur en de geschiedenis van het zand en wat er aan zaden en kleine dieren aanwezig is. Die er dus mede voor zorgen dat mijn bloembollen een vruchtbare biotoop hebben om op enig moment te gaan groeien.
De relatie met mijn ‘onschuldige’ drift om dit tot stand te brengen herkende ik in het citaat van de negentiende-eeuwse Deense filosoof en cultuurcriticus Søren Kierkegaard: ‘Het leven kan alleen achterwaarts begrepen worden. Maar het moet voorwaarts worden geleefd.’ Punt gemaakt.
Mooi geschreven en prachtige uitspraak!