Natuurlijk moet je delen wat je opdoet aan inzichten, zeker als het denkbeelden betreft die over de toekomst van de aarde en de samenleving gaan. Die dingen moeten gezegd zijn, juist omdat dat minder en minder lijkt te gebeuren.
Maar door die beklemmende verhalen en die overtuigende getuigenissen over wat oorlogen, klimaatverandering en dictaturen teweegbrengen, van de mensen die er nota bene bij waren, groeit ook de angst dat het er allemaal niet meer toe doet. Een fatalistische vrees dat wij, maar vooral onze kinderen, ten onder gaan aan onze eigen domheid.
Dan heeft het steeds minder zin om die heldere inzichten over onze toekomst en die nijpende getuigenissen van wat er allemaal misgaat, te doorleven en te delen. Onder meer omdat die duistere zijde van wat ons te wachten staat de daadkracht dreigt dood te slaan en het levensgenot dreigt af te knijpen.
Dan dreigt de omslag van geloof in verandering en inspanning daarvoor, naar berusting en het inzicht dat individuen dan wel heel slim kunnen zijn, maar dat zij als groep extreem onintelligent opereren.
Dan dreigt, kortom, het escapisme, om de dingen draagbaar te maken, een vlucht naar veiligheid waar deze eigenlijk niet is.