In de tweede week van september kwam er een einde aan de tropische hitte. De temperatuur zakte na de hitte zeker tien graden met hier en daar laaghangende bewolking, mist, onweer en regen. Het voelde ineens aan als de naderende herfst zoals ik me die van vorig jaar herinnerde. In onze tuin was het verval ingezet. Bladeren aan struiken en bomen verkleurden, kastanjes viel uit de boom als rijp fruit. De natuurlijke cyclus voltrok zich met het perspectief dat het volgend jaar weer lente zal worden.
Andere afslag. De media melden, via mijn laptop en televisie, dagelijks over zware aardbevingen, hevige stormen, bosbranden, overstromingen en wrede oorlogen relatief dichtbij en ver weg. De grote verwoestingen tijdens die natuurrampen en op het slagveld hebben duizenden doden, vermisten en gewonden tot gevolg. Zeker, de oorlogen zijn mensenwerk. Bij de natuurrampen speelt de klimaatverandering een rol waar mensen deels ook voor verantwoordelijk zijn. Ik doneerde geld voor de slachtoffers van de natuurrampen, verlangde naar een duurzame vrede en dronk daarna een cappuccino op een terras.
Mijn grote gedachte om alle catastrofes af te wenden is: niemand doden en iedere dag een gezonde portie kunst en cultuur inclusief goed eten en drinken.