Op het moment dat ik biologische kaas op de markt kocht, dacht ik Mark Rutte te zien. Onze demissionaire minister-president, die op 10 juli aankondigde, na de Tweede Kamerverkiezingen in november niet meer beschikbaar te zijn. En zich bij het ‘zelf’ genomen besluit ‘goed te voelen’. De man die ik zag, was Mark niet. De kaas deed ik in mijn fietstas. Ik wist na het pinnen dat ik ondanks, of dankzij, de echte Mark niet behoorde tot de grote groep die in Nederland onder de armoedegrens leeft.
Ook kocht ik op de markt een bos gladiolen. En wilde die in een opwelling van medeleven aan Sigrid Kaag overhandigen. De demissionaire vicepremier en minister van Financiën – ik stemde niet op haar – had thuis en in de media aangekondigd ook niet meer beschikbaar te zijn na de verkiezingen. Zij en haar partij worden door een kleine groep mensen zo intens gehaat. Dat die mensen haar fysiek bedreigen, op de sociale media beledigen, treiteren en dood wensen. Dat heeft ook op haar privéleven een zware wissel getrokken.
Haar vertrek uit de politiek is in feite door een kleine weldenkende ontspoorde groep mensen veroorzaakt. Daarmee is ook de aantasting van de democratie gemarkeerd.