Ik weet dat het hun onzekerheid betreft, ik weet dat zij strijden vanuit hun net bevochten stellingen en dat zij daarvoor alles in willen zetten, maar ik kan de licht geloken blik en de schijnbare minachting van sommige anders-dan-anderen soms maar moeilijk verdragen. Als zetten zij mij op mijn plek, als een wezen zonder al te veel zorgen – zorgen die ondertussen zo veel vragen van hun energie en van hun wilskracht, zorgen waarvan ik geen weet kan hebben.
Die blik, dat aplomb, die half gesloten ogen waarmee zij mij aanschouwen als het typische geval van kneuterige gangbaarheid terwijl zij vluchten naar voren, naar stelligheid en zekerheid waar deze juist zo moeilijk te vinden zijn. Die zekerheid en stille evangelisatiedrift van hen die pas het licht zagen en dat zuchtend uit willen dragen, als bewijs van hun net gevonden overtuiging.
Ik begrijp het en kan me ook goed verplaatsen in hen en hun juist verworven positie op de demografische landkaart. Want ik herken het licht dat zij zien en ik zie het licht dat zij herkennen, van weleer. Maar, waarom komen zij niet aan onze zijde, waar we de twijfel kunnen delen en de krachten niet hoeven te verspillen aan dedain?