Voor het eerst in mijn leven liep ik, op een ochtend, tussen de tramrails op het Rokin in Amsterdam. Een kleine sensatie om vanuit die positie naar de gevels van de winkels, hotels en ander luxe vastgoed te kijken. Ik liep daar overigens niet alleen. Wij waren de deelnemers aan ‘de grote klimaatmars’. Volgens de volkstellers op die dag waren we met 85.000 mensen op straat. Dat is veel maar ten opzichte van de meer dan 800.000 inwoners van Amsterdam valt het mee.
De zon scheen, het was gezellig met hier en daar wat grimmigheid en spontane humor. De organisatie had de huidige klimaatcrisis verbonden aan racisme, armoede en wooncrisis. Wat niet iedereen gepast vond. Want toen de activiste Greta Thunberg, in haar optreden op het Museumplein, aandacht vroeg voor de oorlog in Gaza, werd ze ruw onderbroken door een witte man in een groen jack.
De deelnemers aan de mars waren een homogene groep van vrouwen, mannen en kinderen met overwegend mijn huidskleur. We waren een groep gelijkgestemden en hebben het beste voor met de toekomst van de aarde. En weten ons verbonden met een mondiale beweging die hetzelfde wil. Na de mars dronken we cappuccino op het NS-station uit kartonnen bekertjes zonder plastic dekseltjes.