Wie het heeft over “liberalisme” verwijst meestal naar de politieke stroming die in de negentiende eeuw ontstond, na de Franse Revolutie. Liberalen willen publieke en private belangen van elkaar scheiden. Want, als publieke belangen in private handen zijn, liggen willekeur en onrecht op de loer. Denk maar eens aan het verkeer en openbaar vervoer, onderwijs, zorg et cetera; die zijn van en voor alle burgers, nietwaar?
Tegenover liberalisme staat het “neoliberalisme”, de gedachte dat publieke zaken heel goed geregeld kunnen worden door concurrentie, via wat wel eens de “onzichtbare hand van de markt” wordt genoemd. Denk aan wonen, openbaar vervoer, zorg, financiële diensten et cetera; daar zou de overheid zich wat de neoliberalen betreft niet mee moeten bemoeien. De markt kan dat gerust afhandelen en tegelijkertijd recht doen aan alle ‘klanten’.
Liberalisme en neoliberalisme lijken dus niet op elkaar. Waar de neoliberale private partijen zoals projectontwikkelaars, commerciële zorgverleners, satelliet-bezitters, et cetera, eigenbelang en winst voor de aandeelhouder centraal stellen, daar kennen liberaal georiënteerde instanties nog steeds het recht van burgers op goede zorg, woningen, openbaar vervoer, informatie en media, infrastructuur, et cetera.
Dat wetten en regels het eigenbelang van enkelen moeten beteugelen is daarbij niet meer dan onvermijdelijk.